Onze jongste zoon voetbalt sinds dit seizoen bij de senioren. Nu hoor ik je denken...de jongste al 18 jaar of ouder? Nee, nee, de tijd gaat wel snel maar hij mocht met zijn 15 jaar al bij de senioren voetballen omdat er in zijn leeftijdsklasse geen elftal is binnen onze vereniging.
Begin vorig seizoen hebben mijn mede leiders en trainers de handdoek in de ring gegooid en aangegeven dat wij geen trek meer hadden in een elftal zoals dat van ons. De inzet was minimaal. Soms stonden wij met 3 volwassenen op het veld om 2 jongens te trainen. Waarvan mijn jongste zoon er dan 1 was. Dus toen dat elftal uit de competitie gehaald werd mocht mijn jongste zoon bij de oudere gaan ballen. Ik hoor je weer denken...oudere? Ja oudere. De jongste voetballers, na mijn zoon, is 22 jaar en de oudste voetballer is zo rond de 60 jaar. En van de laatste leeftijd lopen er meer dan van die jonge jongens. Ze hebben een behoorlijk aantal spelers op papier, maar die hebben ze ook wel nodig. Deze oudere mannen kunnen allemaal maar een hooguit een halve wedstrijd spelen en dan moeten zij gewisseld worden. Zoals je aan het shirt kunt zien zijn ze kampioen geworden. 1 man was voor het eerst sinds 40 jaar kampioen. Dat is toch geweldig. Volgend jaar gaan zoonlief voor de selectie. Hij heeft de garantie gekregen dat hij terug mag naar zondag 4 als hij de selectie niets aan vind. Dat was voor hem doorslaggevend om toch voor de selectie te gaan.
We wachten wel af hoe het gaat.
Zie je deze bak met gesneden andijvie, sla, komkommer, banaan, paprika , kiwi's, paardenbloemen enzovoort? Nee dit is niet het avondeten voor mijn gezin. Dit is het eten voor 2 schildpadden. Elke dag snij ik 3 van zulke bakken vol met groente en fruit. De andere 2 bakken zijn voor de leguanen, baardagamen en nog wat kleine schildpadden. Om je een idee te geven , deze bakken is ongeveer 45 bij 30 cm groot en 10 cm diep. En die zit aangeduwd vol met eten. Daarnaast krijgen ze nog gewone kroppen andijvie erbij die ik dus niet snij. Hoezo veelvraten?
Nee ik ga niet trouwen. Dat hebben mijn lief en ik in 1990 al gedaan. Dat was een schitterende warme dag. Echt een dag om nooit meer te vergeten. Nu was het de beurt aan een collega. Zij is 17 mei getrouwd en mijn andere collega en ik moesten onze peuters erop voorbereiden. Hoe doe je dat bij peuters die geen Nederlands spreken? Nou gewoon zo. Juffie Anita als bruidje. De peuters vonden het prachtig. Onze peuters hadden allemaal een sluiertje van karton en roze tulen op. En de jongens allemaal een hoge hoed. Ze vonden het prachtig. s` Middags was er een speciale kinderreceptie. Mijn collega en haar man kwamen op de motor met zijspan, we hebben het liedje met z`n alle gezongen en wat lekkers gegeten en toen moest het bruidspaar verderop. We hebben, net als het bruidspaar, ontzettend genoten.
Ondertussen ben ik ook nog bezig met het opknappen van een secretaire. Deze was erg verwaarloost en vonden we bij de kringloop voor een leuke prijs. Inmiddels is de buitenkant bijna helemaal kaal geschuurd. Nu moet ik nog de schappen en de laden schuren. Maar het weer werkt niet echt mee. Onze schuur staat vol met spullen van onze oudste zoon, dus daar in kan ik niet werken. Het is dus wachten op een paar mooie drogen dagen zodat ik weer buiten kan staan. Zoals je kunt zien moet ik nog enkele kleine hoekjes schuren. De laden zal ik het meeste met de hand moeten schuren. Dus dat zal nog wel wat tijd in beslag nemen. Na het opknappen van dit kastje wacht er nog een hele grote 6 persoonstafel op een schuur beurt. Voorlopig hoef ik me dus nog niet te vervelen.
Nu verveel ik me niet zo snel hoor. Ik help mijn ouders waar ik kan. Pap moet nu en zijn beesten EN het huishouden doen. Mam schild de aardappels en maakt de groente schoon en pap moet koken, wassen, en schoonmaken. Dat kan mam allemaal niet meer. Ze heeft 24 uur per dag zuurstof. Maar we klagen niet. Mam zegt dat ze met hele kleine stapjes vooruit gaat. Ik zie het niet, maar als zij het maar zo voelt ben ik al lang blij. We genieten van elke dag die we samen hebben.
En als ik dan eindelijk een beetje vrije tijd heb dan wacht daar altijd nog een andere hobby. Dat is namelijk popjes maken voor mijn jaartafels. Ik zag gister dat mijn aardbeienplantjes in de bloei staan dus nu heb ik mijn aardbeienpopjes er weer neer gezet.
Op een poppen club waar ik lid van ben zijn we bezig met een gezamenlijk project. De " opdracht" is maak iets met hartjes. Voor de rest waren er geen criteria` s. Ik ben begonnen aan mijn paardenbloemhart van atelier "septemberspring". Het enige waar erg veel tijd in gaat zitten is het vilt om de pijpenragers festonneren. Maar ik heb nog even de tijd, het hoeft pas eind juni klaar te zijn. En dat gaat me best lukken.
Zeker nu het nog steeds geen zomer wil worden. Als het warmer is ben ik altijd meer buiten en komt er niet zoveel van fröbelen. Ik hoop toch dat het nu wel eens zomer gaat worden, want de herfst en winter ben ik inmiddels meer dan zat. En lente wil het ook al niet worden, dus dan maar gelijk naar de zomer. Ik zou zo graag weer eens heerlijk buiten willen BBQ-en. Of de rolstoel eens pakken en met mam een rondje door het dorp wandelen. Voorlopig ziet het er nog niet naar uit dat het deze week nog gaat gebeuren. Dus hopen we maar op volgende week.
Waarop hoop jij? Denk je dat die wens ooit uitkomt? Wat je ook wenst....blijf ook van het hier en nu genieten. Want voor je het weet is er soms geen hier en nu meer.
Liefs Anita
Dit zijn dus de afbeeldingen waarover ik het had in mijn vorige blog. Peuters zien wel in een oogopslag dat het een vis is, maar als ik dan vraag waarvan de vis gemaakt is zien zij niet dat het steentjes zijn. 
En als ik een houten wasknijper laat zien beseffen ze niet dat de wasknijper op de foto op een grote berg met zand staat. De peuters zien niet dat de strook en cirkels gemaakt zijn van gekleurde (herfst) bladeren of steentjes. Pas als ik het begin na te leggen snappen ze het en zie je de verbazing in hun gezichtjes. Heerlijk.
Rekenen doen onze peuters op hun eigen niveau. We beginnen met tellen tot vijf. Maar lang en kort....groot en klein....dik en dun zijn allemaal voorbereidingen op rekenen van de basisschool. Daar besteden we wel heel veel tijd aan. En ooit op een dag komen ze misschien ook wel in contact met bovenstaande sommen. Maar gelukkig hoef ik ze dat niet te leren.
Ik heb weer een aantal uitspraken en spreuken gevonden. Deze gaan vooral over roddelen en vriendschap. Ik vond vooral de foto van de apen erg leuk. Maar de uitspraak is ook niet mis. Helaas roddelen mensen nog enorm veel. Laatst heb ik nog weer tegen een collega gezegd dat zij eerst naar de persoon in kwestie moet gaan voor dat ze bij mij komt. Ik denk dat ze het wel kan waarderen....en anders maar niet.
